شعرهای حافظ شیرازی به ترتیب حروف الفبا

حرف «ب»

بمی سجاده رنگین کن، گرت پیر مغان گوید   /   که سالک بیخبر نبود زراه و رسم منزلها

ببوی نافه ای کاخر صبا زان طرّه بگشاید      / زتاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها

بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال           / خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

بده ساقی می باقی که در جنّت نخواهی یافت   /   کنار آب رکناباد وگلگشت مصلّا را

بخلق و لطف توان کرد صید اهل نظر     /      به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

بملازمان سلطان که رساند این دعا را ؟    /      که به شکر پادشاهی زنظرمران گدا را

با دلارامی مرا خاطر خوشست            /           کز دلم یکباره برد آرام را

ای صبا گر به جوانان چمن باز رسی      /         خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

با دل سنگینت آیا هیچ در گیرد شبی؟     /          آه آتش ناک و سوز سینه ی شبگیر ما

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته    /         بو که بوئی بشنویم از خاک بستان شما

بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر   /       زآنکه زد بر دیده آبی روی رخشان شما

ببزمگاه چمن دو ش مست بگذشتم          /      چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

بیک کرشمه که نرگس به خود فروشی کرد /   فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

باده نوشی که درو روی و ریایی نبود       /      بهتر از زهد فروشی که درو روی و ریاست

ببین که سیب زنخدان تو چه می گوید     /    هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست

بصورت از نظر ما اگر چه محجوبست /     همیشه در نظر خاطر مرفّه ماست

برغم مدعیانی که منع عشق کنند      /     جمال چهره ی تو حجّت موجّه ماست

بیار باده که در بارگاه استغنا       /        چه پاسبان و چه سلطان و چه هوشیار و چه مست

بهست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می باش   / که نیستیست سرانجام هر کمال که هست

برو ای زاهد و بردرد کشان خرده مگیر /   که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

باز آی که باز آید عمر شده ی حافظ /   هرچند که ناید باز تیری که بشد از شست

بکن معامله ای وین دل شکسته بخر /   که با شکستگی ارزد بصد هزار درست

بجان خواجه و حق قدیم و عهد درست / که مونس دم صبحم دعای دولت تست

بصدق کوش که خورشید زاید از نفست /   که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست